بک لینک سایت

علی علویان نویسنده کتاب «مثل یک فرمانده لشکر» در گفتگو با خبرنگار مهر درباره چگونگی نگارش این کتاب گفت: من نیروی سردار شهید حاج مهدی طیاری در گردان ۴۱۹ بودم و ماجرای آشنایی من و فرمانده شهیدم خودش ماجرایی دارد که در «حرف اول» کتاب و قبل از فصل اول به آن پرداخته‌ام. این آشنایی هر چند جذاب و به نوعی پر ماجراست اما با شهادت حاج مهدی در کنار من، این آشنایی به غم‌انگیز ترین قصه زندگی من تبدیل شد! من دقیق‌ترین روایت را از شهادت فرمانده خودم در خاطرات زندگیم ثبت کرده بودم و همین مسئله هم مهمترین دلیل و انگیزه نگارش این اثر توسط من شد هر چند بنا به خواسته تنها یادگار فرمانده شهیدم سرکار خانم زهرا طیاری بود.

وی در پاسخ به سوالی درباره وجه‌های جذابیت زندگی شهید طیاری گفت: گردان ۴۱۹ یک گردان خط شکن و نام آور در لشکر ۴۱ ثارالله بود و سردار شهید حاج مهدی طیاری به عنوان فرمانده این گردان به معنای واقعی کلمه یک اسطوره بود، اسطوره در شجاعت ، در تدبیر و فرماندهی، در تهور و بی باکی اما مهمتر از همه باید بگویم شهید طیاری اسطوره در مهربانی بود و به باور من شهید طیاری واقعا شبیه ترین مردم زمان خودش به حاج قاسم بود و به اصطلاح «اشبه الناس به حاج قاسم» بود.

این‌نویسنده در ادامه گفت: من این‌تعبیر و تشبیه را از این‌جهت به کار می‌برم که مردم عزیز در سال‌های گذشته این صفات را در وجود حاج قاسم دیده بودند؛ حالا یا از نزدیک و یا در قاب تلویزیون و به باور من این صفات و ویژگی‌ها همه به عینه و به تمامه در وجود شهید طیاری که یکی از بهترین یاران حاج قاسم بود وجود داشت. در واقع دلیل علاقه وافر حاج قاسم به شهید طیاری وجود همین ویژگی‌ها در ایشان بود همین مسئله هم سبب شده بود تا طیف وسیعی از نیروهای رزمنده خواهان حضور در گردان ۴۱۹ بشوند. گردان ۴۱۹ هر چند در سازمان رزم لشکر ۴۱ ثارالله خاص نیروهای شهرستان جیرفت بود اما در این گردان نه تنها از شهرهای دیگر استان کرمان بلکه از استان‌های مختلف نیروی رزمنده داشتیم و رزمندگان برای حضور در این گردان با هم رقابت می کردند. حضور من هم در این گردان تابع همین قاعده بود.

علویان گفت: هر چند به‌ عنوان نویسنده این کتاب باید بگویم تمام فصل های زندگی شهید طیاری و تمام ویژگی های شخصیتی این فرمانده شهید سرشار از جاذبه است، تعصب و غیرت این شهید به آرمانش و به هدفی که برایش مقدس بود، صبر و استقامتش در برابر همه مصائب و مشکلاتی که در مسیر زندگیش قرار می گیرد خصوصا در حادثه جانسوز وفات دختر سه ساله اش زینب آن هم در مقابل دیدگانش، حادثه‌ای که کوچکترین تردید و تزلزلی در وجود ایشان برای ایفای نقش و مسئولیت خطیر خودش در آن برهه از جنگ ایجاد نمی کند، شجاعت وصف ناشدنی‌اش در معرکه نبرد که بخشی از زیبا ترین خاطرات را در این مورد می توانید از زبان سپهبد شهید حاج قاسم سلیمانی در این کتاب بخوانید والبته قصه مهربانی و عطوفتش نسبت به من هم آنگونه بود که هنوز نتوانسته‌ام غصه هجرانش را به بوته فراموشی بسپارم.

وی افزود: بخشی از کتاب مبتنی بر خاطرات خود من از شهید است و بخشی دیگر هم مصاحبه هایی است که من از همرزمانم و از خانواده شهید گرفته‌ام و البته منابع و مصاحبه‌های ثبت شده در مرکز حفظ و نشر آثار دفاع مقدس استان کرمان کمک شایان و قابل توجهی برای من در تالیف این اثر بود. تالیف این اثر قریب دو سال زمان برد و همانطور که در پاسخ به سوال قبل گفتم هم دوستان رزمنده گردان ۴۱۹ هم خانواده معظم شهید و خصوصا مرکز حفظ و نشر آثار دفاع مقدس همکاری بسیار خوبی با من در این زمینه داشتند که جا دارد از همه آنها تشکر و قدردانی کنم .

علویان درباره چگونگی انتخاب نام این کتاب گفت: این نام برگرفته شده از سخنان سپهبد شهید حاج قاسم سلیمانی در توصیف عظمت و شخصیت سردارشهید طیاری است که در حرف آخر کتاب بیان شده است. تضاد برخی روایت‌ها در کنار فراموشی خاطرات توسط دوستان رزمنده خصوصا در بیان جزئیات حوادث که یک نویسنده برای نگارش یک اثر بدان نیازمند است، یکی از مهمترین چالش‌های نگارش این قبیل کتاب‌هاست که من هم خواهی نخواهی با این چالش دست و پنجه نرم کردم و این مسئله هر چند سبب طولانی شدن فرآیند نگارش این اثر شد اما برای رسیدن به روایت متقن و صحیح چاره‌ای جز این نداشتم .

این نویسنده درباره ارزیابی آثار منتشر شده با موضوع دفاع مقدس گفت: نمی‌خواهم به‌طور مصداقی به این بحث ورود کنم اما معتقدم خاطرات دفاع مقدس میراث یک نسل است و هیچ کس حق ندارد در این میراث دخل و تصرف کند یعنی باید به شرح ماجرا همانگونه که رخ داده است بپردازیم چه تلخ باشد و چه شیرین؛ من این مسئله را از این جهت می‌گویم چون می‌دانم در بخشی از آثار منتشره، به عمد یا به سهو، تلخی‌ها را به بوته سانسور سپرده‌اند و برخی وقایع را هم اسیر مصلحت‌سازی کاذب «نباید بگوییم» کرده‌اند.

علویان در پایان درباره فعالیت این روزهای خود گفت: دوست دارم اگر سختی‌های زندگی روزمره اجازه بدهد خاطرات حضور خودم در جبهه و در عملیات‌های مختلفی که حضور داشتم و همچنین خاطراتی را که از سپهبد شهید حاج قاسم سلیمانی دارم بنویسم.

کمال شفیعی شاعر کودک و نوجوان در گفتگو با خبرنگار مهر درباره کتاب‌های آماده چاپش، گفت: یک مجموعه‌شعر دارم که انشاالله تا نمایشگاه کتاب سال آینده منتشر می‌شود. همچنین یک مجموعه بالغ بر ۷۰ شعر سپید نوجوان دارم که عنوان آن «صلح زبان مشترک تمام درخت‌ها» است و بناست توسط انتشارات قدیانی چاپ شود.

وی افزود: یک کتاب دیگر به نام «گفتم مگس‌جان در چه حالی» دارم که ‌مجموعه شعر کودک است و انتشارات کانون آن را منتشر می‌کند. جز این‌ها، یک مجموعه شعر نوجوان هم دارم که هنوز اسمی برای آن انتخاب نکرده‌ام و تازه سرودن آن تمام شده است. در کنار مجموعه‌های شعر، یک کار پژوهشی هم دارم که بررسی شعر و ادبیات کودک و نوجوان کشور است.

این‌شاعر کودک و نوجوان در ادامه درباره میزان استقبال نوجوانان از شعر سپید گفت: در حال حاضر نوجوان‌ها ارتباط بیشتری با شعر سپید می‌گیرند، تا شعر نیمایی. چون شعر سپید دست‌اندازهای زبانی و موسیقایی را ندارد و برای آنها خواندنش خیلی راحت‌تر است. البته مهم این است که شاعر ساختار شعر سپید را رعایت کرده باشد. این نکته‌ای است که شاعر را به چالش می‌کشد و اگر ساختار شعر سپید رعایت شود، برای مخاطب نوجوان خواندن و فهم آن راحت‌تر است و با آن ارتباط برقرار می‌کنند.

شفیعی با بیان اینکه پیش از این هم تجربه چاپ شعر سپید برای نوجوان را داشته، گفت: قبلا هم یک مجموعه‌شعر سپید نوجوان داشتم که توسط شورای شعر کودک برگزیده کتاب سال شد و در کمتر از ۶ ماه به چاپ سوم رسید. یک مجموعه دیگر هم به نام «کفشم زمانی گاو بوده» داشتم ‌که آن هم به چاپ سوم رسید و می‌شود گفت که استقبال از این کتاب‌ها از دیگر کتاب‌های من بیشتر بوده است.

راه‌اندازی ۷۰ کتابخانه روستایی

وی در پایان به اهمیت دسترسی کودکان و نوجوانان به کتاب شعر و قصه اشاره کرد و گفت: امیدوارم روزی برسد که تمام کودکان ما امکان برخورداری از کتاب‌های شعر و داستان را داشته باشند. تلاش من هم این است که برای روستاهای سراسر کشور کتاب‌خانه تأسیس کنم تا بچه‌هایی که در روستا زندگی می‌کنند، دسترسی خوبی به کتاب‌های شعر و داستان داشته باشند. خوشبختانه تا امروز بالغ بر ۷۰ کتابخانه روستایی راه‌اندازی کردم و بنا دارم این کار را ادامه بدهم.

به گزارش خبرگزاری مهر، از آغاز رویداد ملی خط امین تا به امروز حدود ۳۰۰ هزار شرکت کننده در گروه‌های مختلف سنی به عنوان فعالین کتاب و کتابخوانی شرکت کرده و در دبیرخانه پویش کتابخوانی خط امین ثبت نام کرده‌اند. با بررسی‌های صورت گرفته، بالغ بر ۴ هزار و ۳۲ نفر آثارشان را در بخش‌های مختلف این رویداد به دبیرخانه رویداد ملی خط امین ارسال کردند.

باتوجه به استقبال جوانان و نوجوان و دانش آموزان از این‌پویش، احتمال تمدید آن از سوی دبیرخانه قابل پیش بینی است.

زمان اعلام برندگان این‌رویداد تا ۲۲ بهمن اعلام شده است.

*پویا فیض پور

به گزارش خبرنگار مهر، رمان «درخت‌ها و قتل مرزوق» نوشته عبدالرحمان منیف با ترجمه موسی اسوار به‌تازگی توسط نشر هرمس به چاپ دوم رسیده است. این کتاب نخستین اثر عبدالرحمان منیف است که نخستین‌بار در سال ۱۹۷۳ منتشر شد.

رمان «درخت‌ها و قتل مرزوق» از همان بدو انتشار با استقبال مخاطبان روبه‌رو شد. این رمان دغدغه‌های انسان معاصر را که آزادی و امکان اشتغال و مشارکت در ساخت جامعه و تأمین زندگی و آینده بنا به علل و شرایط سیاسی و اجتماعی از او سلب شده است، بازگو می‌کند.

نویسنده در این رمان دو نمونه شخصیت از یک نسل، نسل پس از جنگ جهانی دوم را تحلیل می‌کند. این دو شخصیت با وجود تفاوت‌های خود در تجارب زیسته و لایه‌های ذهنی، یک وجه مشترک دارند: غربت در وطن. این وجه جلوه‌ای از سرشت کلی انسان معاصر در جهان عرب است که به باور نویسنده در احساس درونی شکست متبلور است و بنا به تحلیل او ناشی از فشار و سرکوب است.

خصلت آثار عبدالرحمان منیف انعکاس واقعیت‌های تلخ سیاسی و اجتماعی جهان عرب است خاصه در کشورهای استبدادزده‌ای که خودکامگان حاکم اراده خود را بر مردم و مقدرات و سرنوشت آن‌ها تحمیل می‌کنند و جو فشار و اختناق و سرکوب سیاسی آثاری گرانبار دارد و احساس سرکوفتگی و فروپاشی و درهم‌شکستگی در خودآگاه و ناخودآگاه آدم‌ها می‌نشاند.

در بخشی از متن این کتاب می‌خوانیم؛

تو گفتی این مرد را نمی‌شناسی. این‌طور نیست؟

احساس کرد مشکوک به او نگاه می‌کنم. به نوایی گرم و مسالمت‌آمیز گفت:

قسم می‌خورم نمی‌شناسمش. اگر میشناختمش، یا حتی دیده بودمش یکی دو کت می‌سپردم به دستش!

پس چرا با این لحن با تو اختلاط می‌کرد؟

فقط چند تا سؤال کرد. ضمناً بد نیست بدانی آدم ثروتمندی است!

چه فرقی می‌کند پولدار باشد یا بی پول؟

می‌دانی که آدم‌های مایه‌دار قدرت دارند، خیلی. درست نیست آدم با آن‌ها دربیفتد.

اگر نمی‌شناختیش پس از کجا می‌دانی پولدار است

خودش گفت مایه‌دار است!

او اصلاً همچین حرفی نزد.

خودم شنیدم. خودش تأکید کرد و دستش را روی سینه گذاشت. یادت رفت؟

گفت تاجر است، نگفت پولدار است!

بله بله. ولی می‌دانی که همه تاجرها پولدارند!

چاپ دوم این کتاب با ۴۱۲ صفحه و قیمت ۳۹۰ هزار تومان عرضه شده است.

به گزارش خبرگزاری مهر، کارگاه آموزش خط سیریلیک در راستای افزایش و بهبود ارتباطات فرهنگی با کشور تاجیکستان، در مؤسسه پژوهشی میراث مکتوب برگزار می‌شود.

پس از تأسیس دولت اتحاد جماهیر شوروی در دهه ۱۹۲۰ در قلمرو آسیای میانه، نخست خط لاتین رسمیت یافت، اما در دهه ۱۹۳۰ خط سیریلیک روسی جایگزین لاتین شد. به این ترتیب، فارسی‌زبانان آسیای میانه به جای استفاده از الفبای فارسی نیاکان، نخست از الفبای لاتین و سپس مجبور به استفاده از حروف سیریلیک شدند.

در تاجیکستان که بیشتر مردم به زبان فارسی سخن می‌گویند، الفبای سیریلیک به الفبای زبان تاجیکی معروف است. در الفبای سیریلیک، برخلاف الفبای فارسی که در اکثر نوشته‌های امروز به کار می‌رود و در آن مصوّت‌های کوتاه معمولاً حذف می‌شود، همه آواها (یا مصوت‌ها) دارای حروف خاص خود هستند و کلمات همان‌گونه که تلفظ می‌شوند به همان صورت نیز نوشته می‌شوند.

پس از استقلال کشور تاجیکستان در سپتامبر سال ۱۹۹۱ بحث‌های فراوانی در مورد تغییر خط و بازگشت به خط فارسی (که در تاجیکستان خط نیاکان نامیده می‌شود) درگرفت، اما به اعتقاد برخی از منتقدان برگشت به الفبای نیاکان آن هم به صورت فوری، مشکلات و پیامدهای بسیاری در پی دارد و باعث بی‌سواد شدن مردم و…. می‌شود، چرا که مردم تاجیکستان با خط فارسی آشنایی خیلی کمی دارند و تازه در کلاس پنجم آموزش خط فارسی شروع شده. با این حال روند بازگشت مردم تاجیک به خط فارسی در یک فرآیند طولانی مدت امکان‌پذیر است و مروجان این اتفاق در ایران و یا افغانستان نیز باید برای کمک به این فرآیند، خط تاجیکی یا همان الفبای سیریلیک را فرابگیرند.

از این رو، مؤسسه پژوهشی میراث مکتوب بعد از امضای تفاهمنامه همکاری با انستیتوی زبان و ادبیات رودکی تاجیکستان، آشنایی محققان ایرانی با این خط را در برنامه قرار داد و به‌زودی کارگاه آموزش خط سیریلیک را برگزار می‌کند.

خبرگزاری مهر، گروه فرهنگ و ادب _ جواد شیخ الاسلامی: حامد فلاحی‌راد، سومین سال متوالی است که برگزیده کنگره شعر دفاع مقدس شده است. او سال ۱۴۰۱ و ۱۴۰۲ در کنگره استانی شعر دفاع مقدس و امسال رتبه اول کشور را در بخش «میراث‌های ماندگار» این کنگره به دست آورده است.

به بهانه برگزیده‌شدن این شاعر در کنگره ملی شعر دفاع مقدس، سراغش رفتیم تا درباره مسیر شعری، تجربه حضور در کنگره شعر دفاع مقدس، چند و چون برگزاری کنگره ملی شعر دفاع مقدس در قزوین و … صحبت کنیم.

مشروح این ‌گفتگو را در ادامه می‌خوانیم؛

* آقای فلاحی‌راد، چندسال است شعر می‌گوئید؟

فکر می‌کنم به صورت حرفه‌ای چهار پنج سال است که حرفه‌ای‌تر کار می‌کنم ولی ده دوازده سالی است که شعر می‌نویسم. در این سال‌ها سعی کردم نگاهم یک مقدار نسبت به گذشته حرفه‌ای‌تر باشد.

* شما شاعر پرکاری هستید و شعرهای زیادی دارید که با بعضی از آنها در کنگره‌های شعر هم برگزیده شده‌اید. چرا به فکر انتشار کتاب نیفتادید؟

هم توفیقش نبوده، هم علاقه‌اش. علاقه‌ای به چاپ کتاب ندارم. به نظرم وضعیت بازار نشر خوب نیست و دلیل آن هم شبکه‌های اجتماعی در فضای مجازی است. آنچه که باید به گوش مخاطب برسد از طریق همین شبکه‌های اجتماعی می‌رسد و ضرورت انتشار کتاب در این زمانه کم شده است. از آن طرف بازار نشر هم وضعیتی بحرانی دارد و قیمت کتاب در آن خیلی بالا است. به همین خاطر تا به حال سراغ چاپ کتاب نرفته‌ام

* درباره کنگره ملی شعر دفاع مقدس صحبت کنیم. امسال در چه بخشی برگزیده شدید؟

در بخش میراث‌های ماندگار نفر اول شدم. من توفیق داشتم که سه سال متوالی جزو برگزیدگان این کنگره باشم. با این تفاوت که دو سال گذشته در کنگره استانی شعر دفاع مقدس برگزیده شدم، ولی این بار در کنگره ملی شعر دفاع مقدس برگزیده شدم که در قزوین برگزار شد.

* چون سه دوره متوالی در این کنگره برگزیده شدید می‌پرسم؛ شعر را برای کنگره می‌نویسید یا شعرهایی را که نوشته‌اید به کنگره‌ها ارسال می‌کنید؟

نه اتفاقاً. این‌طور نیست که برای کنگره شعر بنویسم. از آن جایی که خودم نسبت به مقاومت و دفاع مقدس احساس وظیفه دارم، همیشه درباره این موضوعات شعر می‌نویسم. همیشه موضوعی وجود دارد که ذهنم را درگیر کند و درباره آن شعری بنویسم. برای همین هر موقع که این کنگره برگزار می‌شود، من معمولاً از قبل چهار پنج شعر با همین موضوعات نوشته‌ام. مثلاً در ماه‌های پیش یکی از موضوعاتی که ذهنم را درگیر کرده بود، اعضا هلال احمر غزه بود که در میان بمباران‌ها جسد شهدا را جمع می‌کردند. این نوع موضوعات خیلی ذهنم را درگیر می‌کند و معمولاً به خاطر علاقه شخصی درباره آنها شعر می‌نویسم. وقتی کنگره‌ای برگزار می‌شود، اگر برای آن موضوع شعر داشته باشم، همین شعرها را می‌فرستم که گاهی به چشم می‌آیند و گاهی هم شعر دوستان بهتر از من است.

* نظرتان درباره برگزاری کنگره‌های موضوعی چیست؟ چون بعضی شاعران شعرشان کاملاً کنگره‌ای می‌شود و از بس به نیت برگزیده‌شدن شعر نوشته‌اند که زبان و بیان و حال و هوای شعرشان مصنوعی و کلیشه‌ای می‌شود. به نظرتان محاسن و معایب برگزاری کنگره‌های شعر چیست؟

خودم دوستانی دارم که کنگره‌ای شعر می‌نویسند، از آن طرف دوستانی هم دارم که شعر می‌نویسند و بعد اگر مناسب کنگره‌ای باشد برای آن ارسال می‌کنند. به نظرم تفاوت‌شان در این است که بعد از چندسال آن چیزی که ماحصل تو از شعر است، یک دفتر شعر است که تنها مورد پسند داورها است. تو به این دلیل که می‌دانی چه داورانی چه سلیقه‌ای دارند، شعرت را با متر و ملاک و خوشامد آنها تنظیم می‌کنی. منتها این شعر به نظرم ماندگاری ندارد. آنچه که شاعران کنگره‌ای می‌نویسند فقط به درد کنگره‌ها می‌خورد و این که جایزه‌ای ببرند.

اما آن‌کسی که با توجه به مسائل روزگار و دغدغه‌های خودش شعر می‌نویسد، شعرش حظ بیشتری دارد و بیشتر در خاطره جامعه ادبی می‌ماند. کسی که مردم را در نظر می‌گیرد، جامعه را در نظر می‌گیرد، لحظات و «آن» ‌های خودش را در نظر می‌گیرد، تفکری که نسبت به آن موضوع داشته را در نظر می‌گیرد، شعرش زنده است و همین زنده بودن، شور و حال بیشتری در مخاطب زنده می‌کند. من خودم ترجیح می‌دهم که جزو دسته دوم باشم. یعنی یک چیزی و موضوعی و اتفاقی من را به هم بریزد تا برایش شعر بنویسم. شعری که وقتی مخاطب آن را می‌خواند یا می‌شنود، بتواند با آن ارتباط برقرار کند. نوشتن تنها به خاطر جایزه درست نیست.

* این‌دوره از کنگره ملی شعر دفاع مقدس چه‌طور برگزار شد؟ چون آن‌قدر بدون سر و صدا برگزار شد که انگار نه انگار کنگره دفاع مقدس است. به یاد داریم که در سال‌های گذشته این کنگره خیلی بیشتر مورد توجه قرار می‌گرفت و نحوه برگزاری آن هم طوری بود که رسانه‌ها و جریان‌های ادبی و مردم را درگیر می‌کرد. شما که سه سال در این کنگره حضور داشتید، نحوه برگزاری آن را چطور ارزیابی می‌کنید؟

بدون تعارف شکل برگزاری کنگره شعر دفاع مقدس در این سه سال خوب نبوده است. کسانی که این کنگره‌ها را برگزار می‌کنند خیلی هم زحمت می‌کشند و خیلی هم دغدغه دارند، ولی با این کنگره‌ها خیلی کارمندی برخورد می‌شود. یعنی نگاه‌شان خیلی کارمندی است. از آن جایی که اولین مخاطب برگزاری کنگره و جشنواره و سوگواره و… مردم هستند و ما می‌خواهیم بهترین شعر را به مردم معرفی کنیم، فکر می‌کنم در نوع برگزاری کنگره‌ها هم باید مردم را در نظر گرفت. وقتی ساعت برگزاری کنگره را ساعت ۹ صبح روز یکشنبه قرار بدهیم، خواه ناخواه خیلی از مخاطبان ما سر کار هستند و نمی‌توانند در آن شرکت کنند.

از طرفی با توجه به اینکه سازمان‌های مختلف دست به دست هم می‌دهند تا یک کنگره شعر برگزار شود، هرکدام از این ارگان‌ها و سازمان‌ها یک سخنران به سخنران‌های اختتامیه کنگره اضافه می‌کنند که واقعاً برای مردم و حتی شاعران اذیت‌کننده است. در هر کنگره‌ای باید امام جمعه، استاندار، شهردار، رئیس اداره ارشاد و… صحبت کنند. این سخنرانی‌ها را کنار سخنرانی دبیر علمی و دبیر اجرایی کنگره‌ها بگذارید. واقعاً آنقدر تعداد سخنرانی‌ها زیاد می‌شود که دیگر وقتی برای شعرخوانی شاعران نیست. یعنی اولین اتفاقی که می‌افتد این است که خود شعر و شاعران در حاشیه قرار می‌گیرند. همان مخاطب‌هایی که خودشان را به کنگره رسانده‌اند هم چیزی جز سخنرانی گیرشان نمی‌آید.

* خود شما به عنوان برگزیده ملی کنگره شعر دفاع مقدس در اختتامیه این کنگره شعرخوانی داشتید؟

در سه سالی که برگزیده شدم، هنوز خودم در اختتامیه کنگره شعر دفاع مقدس شعرخوانی نداشته‌ام. امسال که برگزیده اصلی کنگره ملی بودم، باز هم شعرخوانی نداشتم. بیشتر شنوای سخنرانی مسئولان بودیم. در انتهای این جلسات هم معمولاً به دلیل اینکه وقت نیست، با عجله جوایز را می‌دهند و شاعران فرصت نمی‌کنند حتی پشت میکروفون قرار بگیرند. به نظرم در برگزاری کنگره‌های ادبی باید تجدیدنظری صورت بگیرد و شاعران در مرکز آن باشند.